gezien door Leo en Claudine – Krantje: Waarom de aankoop van jullie appartement? Wanneer? Was het puur toeval?
Claudine: Het was echt toeval dat we ons appartement kochten. We hadden al een tweede verblijf dat een hele boel onderhoud vergde. Ons chalet stond midden in een dennenbos. Op het einde van de zomer 2006 zei Leo: “Ik weet niet of ik al dit werk nog vele jaren kan blijven doen” Elk jaar moest het dak geborsteld worden, de dakgoten vol met dennennaalden gekuist worden, en dan heb ik het niet over het onderhoud van de tuin. Mijn droom was een studio aan zee te kopen, we hadden gekozen voor de badplaatsen tussen De Panne en Nieuwpoort. Het was voor mij uitgesloten om in de omgeving van Bredene te zoeken. Ik bracht er al mijn vakanties door tussen mijn 8 en 20 jaar. Ik kende deze plaats van buiten.
Leo: Op een mooie oktoberdag, het was nazomer, bezochten we verschillende studio’s in de omgeving van Oostduinkerke en uit nieuwsgierigheid gingen we toch een beetje verder op de kust tot Vosseslag. Voor dat we de makelaar ontmoetten, slenterden we door het Park dat prachtig in herfstkleuren stond.
Claudine: Ik herkende meteen de plaats, de Okido, de Dahlia en een ongebruikte sporthal die een danszaal was in mijn jeugd. Mijn vriendin en ik kwamen hier elke zaterdag dansen onder toezicht van onze ouders. Mooie herinneringen!
De residenties Iris en Mimosa waren toen nog niet gebouwd. Ik zag ze voor de eerste keer. Hun silhouet met atypische architectuur, viel op tegen een azuurblauwe achtergrond. Een kleine vijver, een doorgang onder een gebouw, … we wisten dat dit onze keuze zou worden! Ik heb sindsdien gemerkt dat er niemand onverschillig staat tegenover deze architectuur.
We bezochten uiteindelijk een studio in het gebouw Iris. Hij was onberispelijk, hoewel zonder kleur, en meer dan betaalbaar. Te meer waren er twee slaapkamers gescheiden door een gemeenschappelijke gang die deel uitmaakten van de studio. Maar we waren toch bewust dat er in een oud gebouw en een oud Park renovatiekosten zouden komen. In tegenstelling met onze gewoonten, duurde het niet lang om een besluit te nemen. Een week later tekenden we het compromis.
Krantje: Wat was er toen helemaal anders in het park?
Leo: Zoals ik al zei, ’het park was prachtig’, zulke groene zone aan de Belgische kust is echt uitzonderlijk maar je moest een reeks vervallen gebouwen kunnen negeren: een atelier, een oude boerderij die als stortplaats diende, een oude sporthal, een zwembad en een gebouw ‘Okido’ dat enige tijd erna gebruikt werd als café-restaurant.
Dit alles werd gesloopt. De oude boerderij werd vervangen door de parking bij het Orchidee-gebouw, maar voor de andere ruimtes moet nog een nieuwe bestemming gevonden worden.
Krantje: Waren jullie achteraf tevreden over de aankoop? Wat waren de positieve en minpunten?
Leo: We zijn heel blij met onze aankoop. We waren allebei gepensioneerd en deelden onze vrije tijd tussen het Park vooral in de winter, ons chalet in Werchter in de zomer en onze vakanties voor en na seizoen.
We hebben altijd naar rustige plekken gezocht, het massaal toerisme vermeden. Deze kwaliteit van leven hebben we in het Park gevonden. Ik moet zelfs zeggen dat we sinds de coronacrisis en na de eerste lockdown het grootste deel van onze tijd hier doorbrengen. Het is een waar genoegen om te kunnen ontsnappen aan het lawaai en alle overlast van de stad. Het enige negatieve punt voor Claudine was de gang die de slaapkamers van de living scheidt. De eerste avond zei ze: “Je denkt toch niet dat ik in één van deze slaapkamers ga slapen, zie je me elke avond en elke ochtend in mijn pyjama door deze gang lopen?”. Dus brachten we onze eerste nacht door in de living. Dit vereiste het verplaatsen van enkele meubels, het openen van het opklapbed en de volgende dag moest het omgekeerd gebeuren. Het duurde maar één dag. De volgende avond besloot Claudine in een kamer te slapen.
Claudine: Afgezien daarvan vind ik de rest positief. We tekenden de akte op 19 december 2006, onze huwelijksverjaardag en op 21 december kwamen we met onze koffers in het appartement aan.
Alhoewel het niet nodig was iets te veranderen, wilden we toch in een appartement naar ons beeld en onze smaak wonen en iedereen die Leo kent, weet dat hij niet inactief kan blijven. Het meubilair is van plaats veranderd, het tapijt is door parket vervangen, de badkamer en de keuken zijn aangepast en gemoderniseerd. Ik heb nieuwe gordijnen gemaakt, het overgrote deel van het meubilair is vernieuwd en tenslotte werd alles opnieuw geverfd, ... en ik vrees dat Leo nog andere ideeën heeft.
Krantje: Wanneer en waarom werd Leo lid van de raad van mede-eigendom?
Claudine: Persoonlijk en sinds 1987 ben ik erg actief in de raad van mede-eigendom van het gebouw waar ik woon. Ik drong erop aan dat Leo hetzelfde zou doen in het Park.
Leo: Vanaf de eerste algemene vergadering in 2007 bood ik mezelf aan als kandidaat en bleef in de raad van mede-eigendom actief tot 2016. Het was tijd om plaats te laten aan jongere mensen.
Krantje: Wat waren in het verleden de tofste momenten in het Park?
Leo: Onze beste momenten? Er zijn er tot nu toe veel geweest. Ik zal mijn lijst beperken tot enkele momenten van gezelligheid zoals het feest georganiseerd voor de 40ste verjaardag van de gebouwen Iris en Mimosa, de inhuldiging van de petanque, een drink tussen buren na het schilderen van onze gang op de eerste verdieping, ... Dit liet ons toe mekaar te leren kennen en waarderen.
Krantje: Wat hebben jullie in de loop van de jaren mee helpen verbeteren?
Claudine: Leo heeft sinds het begin veel werk gedaan zowel in het gebouw als in het Park. Zijn gereedschapskist volgt hem overal voor een tal van kleine karweien: lampen vervangen, vinyl in de liften vervangen, deurpompen herstellen, … Met Bob is hij meerdere keren naar het containerpark gegaan. Het is onvoorstelbaar om te zien wat de bewoners achterlaten in het Park. Maar hij is niet de enige die dit doet, anderen aarzelen niet om de handen uit de mouwen te steken. Al die kleine karweien uitgevoerd door vrijwilligers doen ons veel geld besparen.
Krantje: Wat zijn de belangrijkste troeven in het park?
Claudine: Wanneer ik de stad verlaat en mijn bagage in mijn appartement afzet, voel ik me meteen op vakantie. Hier hoef ik niet omhoog te kijken om het blauw van de hemel te zien. Het Park is groot genoeg. Elke dag wandel ik erdoor en ik waardeer de rust die er heerst, zelfs tijdens de vakantie. Ik weet dat ik een appartement heb gekocht op een bevoorrechte locatie, zulke groene zone aan de Belgische kust is een echte rijkdom. En het strand is heel dichtbij.
Leo: Ik ben het eens met Claudine en ik apprecieer vooral de terrassen met openzicht zowel vooraan als achteraan het gebouw. Ook vergeet ik niet de praktische kant. Hier hoef je nooit te zoeken naar parkeerplaatsen, op een steenworp afstand vind je alles: supermarkten, doe-het-zelfzaken, apotheek, dokter, ...
Krantje: Welke verwachtingen hebben jullie over Axius, de nieuwe syndicus?
Claudine: Mijn grootste wens is dat het Park er netjes uitziet en goed onderhouden blijft, dat de syndicus niet aarzelt om de nodige maatregelen te nemen die onder zijn bevoegdheid vallen: dagelijks onderhoud, opvolging van de werken, opmaak van een correct budget, opvolging van de driemaandelijkse opvragingen, ... Ik hoop ook dat problemen die al jaren slenteren uiteindelijk een oplossing zullen krijgen en zeker en vast dat de syndicus en de raad van mede-eigendom positief samen zullen kunnen werken.
Leo: Je moet kleine stapjes zetten en beginnen met het essentiële. Ik reken op de professionele aanpak van de syndicus om een programma op te stellen met de prioriteiten en de werken die op langere termijn nodig zullen zijn.
Krantje: Eén van jullie dochters is ook eigenaar geworden in het Park: een goeie raad?
Leo: Cécile verbleef gedurende enkele jaren regelmatig in ons appartement voordat ze zelf eigenaar werd. Ze heeft geen spijt van haar aankoop.
Claudine: Ze geniet ervan 100 %. Ze legt elke dag kilometers af te voet of met de fiets. Ze vergeet ook niet het strand en haar zonnig terras om te luieren.
Krantje: Jullie appartement is intussen perfect gerenoveerd of heeft Leo nog plannen?
Claudine: (lacht) Ik durf er niet aan denken, hij heeft altijd projecten in petto!
Leo: Binnenkort komt een nieuwe laag lazuur op het parket en verder zal ik nog wel iets vinden om bezig te blijven.
Krante: Hoe zie je het park in de toekomst?
Leo: Moge ons park blijven zoals het is, een rustige en ontspannende plek.
Claudine: Dat is ook mijn mening. Maar ons Park moet aantrekkelijk zijn en moet er verzorgd uitzien. Ik kan me al een bloemrijke ingang voorstellen, enkele nieuwe speeltuigen voor de kinderen, herstelde wegen en paadjes, gebouwen, groene ruimtes, de vijver, de banken, het chalet, … dit alles netjes en in goede staat. Zoveel visitekaartjes voor ons Park! Er is achteraf altijd tijd om aan andere grote projecten te denken. Ik hoop dat dit niet slechts een droom is. Ik blijf optimist.
Krantje: Bedankt Claudine en Leo voor het beantwoorden van onze vragen.
Leo: Het was met plezier!
Claudine: (lacht) Ik ben niet elke dag een BV.